Վարդանյանը Եվրոպայի չեմպիոն է դարձել հինգ անգամ, աշխարհի չեմպիոն` յոթ անգամ, և միայն մի անգամ է վաստակել օլիմպիական ոսկի։
Կատակ բան չէ. 43 համաշխարհային ռեկորդներ կարիերայի ընթացքում, և մեկ մրցակից` բուլղարացի Բլագոյ Բլագոևը, որը Յուրիի հետ անհույս մրցակցության պատճառով հատուկ տեղափոխվեց ավելի ծանր քաշային կարգ։
Մոսկվայի «Իզմայլովո» Սպորտի պալատը դեռ հիշում է, թե ինչպես Վարդանյանն այստեղ մի երեկոյի ընթացքում սահմանեց հինգ համաշխարհային ռեկորդ։ Ընդ որում` երկամարտում նախկին ռեկորդը բարելավվել էր 10 կիլոգրամով, իսկ օլիմպիականը` 35–ով։ Նա, ով մի քիչ գլուխ է հանում ծանրամարտից, կհասկանա, թե որքան ֆենոմենալ են այդ թվերը։
Ամենահետաքրքիրն այն է, որ Վարդանյանը նման արդյունքով կարող էր դառնալ հաղթող նաև երկու հաջորդ, ավելի ծանր քաշային կարգերում։
Նրան կարելի էր երեք ոսկե մեդալ հանձնել մեկի փոխարեն. ափսոս, որ օլիմպիադայի կանոնակարգը դա թույլ չի տալիս։
Ծանրամարտի միջազգային ֆեդերացիայի այդ ժամանակվա նախագահ Գոտֆրիդ Շեդլը 24–ամյա լենինականցու ձեռքբերումը թանկարժեք ադամանդ է անվանել համաշխարհային ռեկորդների գանձարանում, որ երբևէ սահմանել են ծանրորդները։
Իսկ ահա Մոսկվայի օլիմպիական երեկոյի ժամանակ նա դուրս է եկել վերջին մոտեցմանը, մեդալների առումով այն ոչինչ չէր որոշում, դրանք արդեն նվաճված էին։ Յուրին որոշում է սահմանել հերթական համաշխարհային ռեկորդը, և մեկնաբանը` Նիկոլայ Օզերովը կամ Գեորգի Սարգսյանցը (տարիների խորքից արդեն չեմ հիշում), որը մինչև այդ փորձը աշխույժ ինչ–որ բան էր պատմում, պապանձեց մոտ երեք րոպե` ցնցված այդ ֆենոմենով։
Դա խորհրդային հեռուստատեսությամբ սպորտային ռեպորտաժների պատմության մեջ անսովոր դեպք էր։
Յուրի Վարդանյանի ապրած 62 տարիները շատ քիչ էին։ Հիշողության մեջ կմնա այդ ժամանակվա դյուցազնը` հրաշալի կեցվածքով և շքեղ սանրվածքով, որի կրծքին մեդալների համար արդեն տեղ չկար։ Ասես հեքիաթից դուրս եկած արքայազն, թեկուզ առանց սպիտակ ձիու, բայց նա, ում ենթարկվում էր անհավանական ծանր մետաղը։