Այն, որ ներկա իշխանություններին պետք է Հայկ Մարությանի տեսքով քաղաքապետ, պարզից էլ պարզ է։ Ամբողջ հարցն այն է, թե ինչու հատկապես նա։
Հարցից անցնենք երևակայության. ենթադրենք, որ Երևանի քաղաքապետի պաշտոնում առաջարկվում է փորձառու կառավարիչ, որը հինգ մատի նման գիտի քաղաքային տնտեսությունը, ճանաչված և սիրված է քաղաքի բնակիչների կողմից, կարողանում է պաշտպանել իր դիրքորոշումը և մեջքով շրջված է դեպի քաղաքականությունը, որպեսզի դեմքով լինի միայն ու միայն գործի կողմը։
Ահա այդ հիանալի քաղաքապետը քայլում է փողոցում, որը կառուցվել է անցած տարի «քրչի շուկայի» տեղը, ահա գնում է շինհրապարակ, որտեղ ավերակների մեջ վեր է հառնում քաղաքի համար նշանակալի ինչ–որ բան, մտնում է աշխղեկի սենյակ։ Սեղանին գծագրեր են, մակետ, սեղանի մոտ ինժեներներ են, տեխնիկական աշխատողներ, բրիգադավարներ և իրենց գործը իմացող այլ մարդիկ։ Քաղաքապետին զեկուցում են այդ ժամին գործերի վիճակի մասին։
Քաղաքապետը լսում է։ Այնուհետև հարցնում. ինչո՞ւ է մի տեղում ուշացնում և ժամանակացուցից հետ են մնում մյուս տեղում, հա, խնդիրը կոմունիկացիաների հետ է, լավ, այդ դեպքում ձեռնամուխ ենք լինում ցանցերի մոնտաժին…
Եվ այդ ոգով այլ բաներ։
Հարց–պատասխան, հարց–պատասխան։ Անմիտները և դատարկաբաններն անելիք չունեն, նման քաղաքապետին չես կարող խաբել, ճարտար լեզվով չես համոզի և մեծ փողերով չես գնի։
Դուք այդ դերում տեսնո՞ւմ եք կատակերգու Մարությանին։ Դա նույնքան բարդ է, որքան պատկերացնելը, թե ինչպես է Ալեքսանդր Թամանյանը թավալ տալիս կրկեսում։
Յուրաքանչյուրն իր գործով պիտի զբաղվի։ Գրիգորի Հասրաթյանը Երևան է եկել այն բանից հետո, երբ կարգի է բերել Լենինականը, իսկ դրանից առաջ աշխատել է նախագծային ինստիտուտում։
Էդուարդ Ավագյանը Երևանի քաղաքապետ է դարձել այն բանից հետո, երբ Աբովյանում կառուցել է բնակելի թաղամասեր, փողոցներ, իսկ մինչ այդ եղել է արդյունաբերական շինարարության նախարար։
Երևանի վերջին քաղաքապետը` Տարոն Մարգարյանը, դարձել է քաղաքագլուխ` իր մասին բարի անուն թողնելով Ավանում։
Առաջին փոխքաղաքապետ Կամո Արեյանը տնտեսագետ է, եղել է տարածքային կառավարման և ենթակառուցվածքների գործունեությունը համակարգող նախարարի տեղակալ, ընթացիկ տարօրինակ տարվա հուլիսի 9–ից քաղաքապետի պաշտոնակատար է։ Պարտականությունները կկատարի և կգնա։ Ո՞ւմ հետ կմնա քաղաքը։ Եթե Հայկոյի հետ, ապա ինչո՞ւ դա ծիծաղելի չէ։
Սկզբունքորեն կենգուրուին էլ կարելի է սովորեցնել մոտոցիկլետ քշել, բայց միայն եթե սովորեցնում է բանիմաց և փորձառու ուսուցիչը։ Իսկ եթե ո՞չ. իհարկե, կարելի է սովորել, բայց անհնար է դա անել առանց ոսկորները կոտրելու և մոտոցիկլետները փչացնելու։ Հետո էլ՝ եթե մենք կրկեսում չենք, ինչի՞ թանկարժեք մոտոցիկլետը վստահենք ինչ–որ պարկավորի։
Այստեղ հեղինակը կարտահայտի վիճելի ենթադրություն, բայց այլ բան չի գտնում։
Ասել, որ երկիրը ղեկավարող թիմը հիացնում է որակավորմամբ, զարմացնում կառավարման արժեքավոր փորձով, հաջողակ է ինչ–որ կարևոր գործերում` էլ չասած քաղաքական–տնտեսական հեռատեսության մասին, չափազանցություն կլիներ։ Ուստի նման բան չենք ասի։
Պատկերացնենք, որ ինչ–որ տեղից, ի ուրախություն երևանցիների և ի զարմանս իշխանությունների, հայտնվում է հրաշք–հրաշալի, բանիմաց քաղաքապետ։ Նա ամեն ինչ կարողանում է և գիտի, հասկանում է` ինչու այսպես, այլ ոչ թե այնպես և թույլ չի տա համոզել իրեն գործել տրամաբանության և խղճի դեմ և, ամենատարօրինակը, չի պատրաստվում քաղաքացիներին կիսել «սպիտակների» և «սևերի»։ Շոկոլադով կարկանդակ, այլ ոչ թե քաղաքապետ։
Եվ այդ դեպքում ինչպե՞ս կնայվեն նրանք, ովքեր դեռ շրջում են «Դուխով» գլխարկով։
Ոչ մի կերպ։
Նրանց պե՞տք է որ։