Ինձ մոտ տպավորություն է ստեղծվել, որ մեր թավշյա հեղափոխության ռոմանտիկ շղարշը կամաց-կամաց վերանում է։ Հիմնավորեմ փաստերով․ մեկ ամիս առաջ լցակայանում ստիպողաբար էին տալիս ՀԴՄ կտրոնը։ Նման բան երբեք չէր եղել։ Հեղափոխական ազնիվ բիզնես խաղալը տևեց երկու շաբաթ։ Հետո սկսեցին հետաքրքրվել՝ ինձ կտրոն պե՞տք է, թե՞ ոչ։ Իսկ հիմա, առաջվա պես, ինչպես «հանցավոր ռեժիմի» օրոք, բենզին են լցնում և բարի ճանապարհ մաղթում։
Ցավոք, ոչ ոք չէր կասկածում, որ ամեն ինչ նույն կետին կվերադառնա։ Ոչ թե այն պատճառով, որ լավ եմ հիշում Մարքսի «չկա այնպիսի հանցագործություն, որին նա (կապիտալը) չի վտանգի գնալ հանուն լավ շահույթի, թեկուզ կախաղանի վախի ներքո», այլ այն պատճառով, որ լավ գիտեմ մեր գործարարների մտածելակերպը։ Փոքրից մեծ վստահ են, որ հեղափոխությունները գալիս ու գնում են, իսկ ուտել միշտ են ուզում։
Կապիտալիստական աշխատանքի հարվածայիններից շատերն ամիսներ առաջ իրենց թանկարժեք կամ ոչ այդքան շքեղ մեքենաներով, որոնց վրա ծածանվում էր եռագույնը, երիտասարդության հետ «մերժում էին Սերժին», հաճույքով փնովում էին իշխանությանը՝ բոլոր խնդիրները, բնականաբար, վերագրելով նրան։ Եվ հիմա իրենց առաքելությունն իրագործված են համարում։ Իբր Փաշինյանին նտեցրինք վարչապետի աթոռին, թող նա էլ լուծի մեր բոլոր խնդիրները։ Իսկ մենք գնացինք. գործեր ունենք։
Չի ստացվի, տինկայք և պարոնայք։ Երկիրը վարչապետը կամ նախագահը չէ։ Երկիրը քաղաքացիներն են։ Մենք բոլորս։ Հասկանալի է` գլոբալ խնդիրները՝ արցախյան հիմնահարցը, կոռուպցիայի, սոցիալական անարդարության դեմ պայքարը, պետք է վարչապետը լուծի։ Իսկ հետո՞։ Նիկոլը Բեթմենը կամ կապիտան Ամերիկան չէ։
Այո, իշխանության հարցում մեր բախտը չի բերել։ Գուցե միշտ։ Վստահ եմ, որ մեր տաքսիստները չսափրված և «չստիկներով» են եղել և խաբել դյուրահավատ զբոսաշրջիկներին ոչ թե հանուն շահի, այլ ի հեճուկս նախկին վարչապետ Կարեն Կարապետյանի։ Սևանի ափին ուրախ խնջույքից հետո մարդիկ իրենց հետևից չեն հավաքել և աղբի կույտեր են թողել բացառապես վատ մարզպետի և նույն մարզի վատ պատգամավորի պատճառով։
Մայթերի վրա կայանող մեքենաների, ստորգետնյա անցումներում կարիքները հոգացող քաղաքացիների մասին էլ չեմ խոսում։
Բայց հիմա և՛ վարչապետն է նոր, և՛ նախագահը, և՛ մարզպետները։
Ոչ մի Փաշինյան, ոչ մի «սուպեր-պուպեր» կառավարություն, նույնիսկ Պուտինի, Թրամփի և, ներիր աստված, Ռուբեն Հախվերդյանի միաժամանակյա օգնությամբ երկրը չեն փոխի։ Մինչև մենք չփոխվենք։ Ոչ բոլորը, բայց շատերը։