Հրանտ Մելիք-Շահնազարյան
© Sputnik
«Մեզ համար այն ժամանակ իդեալներ էին ձևավորում։ Մեզ համար Աստված էր Ասկոլկան` Աշոտ Ղուլյանը, Դուշման Վարդանը, Մոնթեն, Պետոն։ Երբ խաղում էինք բակում` սպայդերմեններ չէինք. մեկը Մոնթեն էր, մյուսը` Ասկոլկան և այլն։ Այդ երեխաներն ունեցան հերոսներ, որոնց ձգտում են նմանվել»,–ասում է քաղաքագետը։
Նրա համոզմամբ` այն ինչ տեսանք 2016–ի ապրիլին, օդից չէր, մեր մեծերի դաստիրակության և նախապատրաստական աշխատանքի արդյունքն է։