Կարո՞ղ էր նկարիչը մեկ այլ նկարչի անգին նվեր մատուցել` սափոր, որը երեք հազար տարեկան է։ Կարող էր։ Եթե նվիրողը ժողովրդական արվեստի պահապան Վանիկ Շարամբեյանն էր, նվեր ստացողն էլ` ամերիկացի տաղանդավոր նկարիչ Ռոքուլ Քենթը։ Բայց միայն այն դեպքում, եթե Խորհրդային Հայաստանի ղեկավարությունն իր համաձայնությունը տար։
Բանն այն է, որ նվերը նվիրողի սեփականությունը չէր, այլ Ժողովրդական արվեստի պետական թանգարանի ցուցանմուշը։ Թանգարանի ղեկավարն էլ Վանիկ Շարամբեյանն էր։
Անցած դարի վաթսունականներին, երբ ԽՍՀՄ-ի և ԱՄՆ-ի հարաբերությունները կարող էին ավելի լավ լինել, Քենթն ամերիկա-խորհրդային ազգային խորհրդի նախագահն էր և ամեն կերպ փորձում էր այնպես անել, որ ժողովուրդների մերձեցումը չմնա թղթի վրա։ Հենց այդ նպատակով էլ նա մեկնել էր Մոսկվա, այնտեղից էլ` Երևան։
Այստեղ նրան սպասում էին։ Ցույց տվեցին այն ամենը, ինչ հնարավոր էր ցույց տալ, հետո տարան Դիլիջան։ Գրելանդիայի խստաշունչ բնության և ուժեղ մարդկանց մասին տասնյակ նկարներ ստեղծած հյուրին Հայաստանը դիմավորեց զարմանալիորեն բարի մարդկանցով, որոնք ապրում էին կոշտ ու կոպիտ լեռների հարևանությամբ։
Երբ եկավ հրաժեշտի պահը, Շարամբեյանը հյուրին մատուցեց մի սափոր, որը հայտնաբերել էին Դիլիջանի մոտակայքում իրականացված պեղումների ժամանակ, ցույց էին տվել փորձագետներին, նրանք էլ որոշել էին տարիքը և ասել. «Այս ցուցանմուշը կարող է զարդարել աշխարհի ցանկացած թանգարանը»։
Քենթը գնահատեց նոր ընկերների առատաձեռնությունը։ Վերցրեց նվերը և չբաժանվեց մինչև մեկնելու պահը։ Ճանապարհ ընկելուց առաջ լուսանկարվեց այն պատշգամբում, որը հյուրընկալել էր Գորկուն, Սարյանին, Պիատրովսկուն…
Լուսանկարում նկարիչը երջանիկ ժպտում է զգուշությամբ պահում թանկարժեք նվերը։
… Տարիներ անց, երբ նկարիչը մահացավ, հայտնի դարձավ, որ նրա կտակի համաձայն` աճյունափոշին ամփոփվել է հենց այդ նույն սափորում։